The Blowfield Kings (B) Blues De Zwaan Hingene (26-01-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: The Blowfield Kings info club: De Zwaan Hingene © Rootsville 2024

Altijd fijn om te horen dat er nieuwe bluesband het levenslicht zien. Nog beter is te weten dat ze hun tweede optreden ooit, op een boogscheut van je woonplaats geven en dat de bandleden al zeker geen onbekenden zijn, maar wel “ouwe” rotten in het bluesvak.

Zo kwam ik dus te weten dat de Blowfield Kings ofte de” Koningen Van Blaasveld” (meen mij te herinneren dat Bart Jult vandaar afkomstig is) zichzelf aan het publiek kwamen voorstellen in De Zwaan Hingene bij Bornem en dat wilde ik dus niet zomaar laten passeren.

Een nieuwe band, dus heel weinig tot geen info maar wel dat ze vintage blues brengen uit de jaren ‘50 en ‘60. De band bestaat uit Johan Loisen (zang), Werner Braito (harmonica), Bart Jult (gitaar), Nordine Ben-Kabbach (bas) en Jürgen Claes (drums).

Benieuwd wat dit ging geven. De Zwaan, zo’n typisch café in een klein dorp onder de kerktoren, zat meer dan goed gevuld. Vooral met vrienden, familie en kennissen maar hier en daar ontwaarde ik ook een aantal blues liefhebbers die de weg naar Hingene hadden gevonden. Ze zouden het zich niet beklagen op het einde van de avond.

We zouden twee sets voorgeschoteld krijgen, met leuk uitgekozen vintage covers en als voorgerecht kregen we ‘Walking By Myself’, gevolgd door ‘Sick And Tired’ en ‘Bright Lights, Big City’. Ondanks het nog maar hun tweede optreden bleek te zijn vond ik de band op elkaar ingespeeld. Bart Jult mocht geregeld zijn snaren laten janken en dat deed hij als van ouds heel voortreffelijk. Uitgemeten solo’s zoals ik ze graag heb, terwijl aan de andere kant, Werner hetzelfde deed op zijn smoelschuiver.

‘Number 9 Train’, een niet zo voor de hand liggende cover van Bobbie Robson uit de jaren ’50, hield het vintage niveau op peil. Hetzelfde kan ook gezegd worden van ‘Bonus Pay’ van Pat Hare. De fijne stem van Johan gaf extra cachet aan deze songs en het ritme werd goed onderhouden door het knappe drumwerk van Jurgen en de bas van King Norre. Terug naar bekend gebied dan met ‘Boogie Woogie Woman’ van Tampa Red als ik mij niet vergis, om het eerste deel dan in schoonheid af te sluiten met ‘My Babe’. Dat was al heel aangenaam geweest mijn gedacht.

Tijd om hier en daar een klapke te doen, een frisse Duvel te bestellen bij de sympathieke waard en we waren met z’n allen klaar voor deel 2.

Dat startte heel sterk met ‘Just A Little Bit’, ‘Te Ni Nee Ni Nu’ en ‘Help me’ van Sonny Boy Williamson. Met ‘Trouble In Mind’ kregen we er eentje uit de “roaring twenties” en deze keer in de versie van Nina Simone. Mooi werk van Johan aan de zang. En de covers bleven ons om de oren vliegen met ‘ 40 Days And 40 Nights’, ‘Sloppy Drunk’ van Jimmy Rogers en ‘Bad Luck’van Albert King. Stilaan was het einde in zicht, althans van dit aangenaam optreden en de band sloot af met het bekende ‘King Bee’ van Slim Harpo.

Gelukkige liet het viertal ons niet op onze honger zitten en kregen we nog een dessertje boven op, “one for the road” gelijk ze zeggen en dat werd ‘That’s All Right’.

Bij deze, een leuk einde van een fijne avond. Goede muzikanten, die ondanks het feit dat ze enkel covers brengen, toch nog trachten hun eigen toets aan de nummers toe te voegen. Deze vier weten duidelijk waar ze mee bezig zijn. Ik heb alvast een toffe avond beleefd en zo te zien de rest van het café ook. Er zijn veel slechtere dingen op een vrijdagavond zou ik zo zeggen.
Cheers folks !

Marcel